W poprzedzających mój post tematach, widzę nagówki pełne zachwytu, który można uogólnić jako: 'Kochamy gorycz, więcej takich dobijających filmów!'.
Mimo szczerych chęci nie mogę tego zrozumieć.
'Prognoza na życie' dobiła mnie i zalała goryczą, jak żaden inny film. Same przykrości, same nieszczęścia i niepowodzenia, a główny bohater jest kompletnym, bezrozumnym nieudacznikiem. Normalny człowiek na jego miejscu już dawno by coś przdsięwziął, zmienił, starał się. On nie robił nic. TO było ANORMALNE. Nic takiego się w naturze nie zdarza.
Nie obejrzałam filmu do końca, bo nic, oprócz nadziei na odrobinę światła, mnie przy nim nie trzymało. Światło się nie pojawiało, za to coraz ciemniej. Nadzieja sobie poszła, a zostało przygnębienie.
Czy takie powinno być współczesne kino?
Znam wiele 'ciężkich' filmów, które potrafią dodać człowikowi skrzydeł.
Ale 'Prognoza na życie' to po prostu destrukcja.